Artur Hutnikiewicz (1916–2005) był jednym z czołowych powojennych literaturoznawców. Hutnikiewicz jawnie i otwarcie sprzeciwiał się psuciu obyczajów akademickich oraz zarządzeniom i pomysłom, które niszczyły tkankę polonistyki. Buntował się przeciwko narzucanym rozwiązaniom, powolnemu osłabianiu pozycji, roli i znaczenia uniwersytetów a także likwidacji wolności naukowej, np. programowo omijał czasopisma literaturoznawcze. Nie zgadzał się na centralne decyzje wobec władz Uniwersytetu, np. w czasie stanu wojennego.

Hutnikiewicz walczył tak, jak uważał za słuszne: wygłaszał wykłady, pisał artykuły, wyrażał swoją opinię. Rebelianckie zachowanie Profesora w społeczności uniwersyteckiej zwykle przyjmowano wzruszeniem ramion. Niemiej był dla ludzi swoistym kamieniem w bucie, z którym można iść w drogę, ale w jej trakcie niewątpliwie czuło się dyskomfort.