Ik heb ptss en ga vaak naar het bos om de stress hiervan eruit te wandelen. Helaas vond een man het vandaag nodig om zijn broek naar beneden te trekken en zichzelf te betasten en mij vervolgens te volgen door het bos terwijl ik naar mijn auto probeerde te komen. Toen ik dacht dat ik hem kwijt was bleek hij een omweg te hebben genomen en stond hij om de hoek en deed hij nog een keer hetzelfde. Ik ben gelukkig veilig bij mijn auto gekomen zonder dat hij me heeft aangeraakt oid.
Ik heb daarna melding gemaakt bij de politie. Die zijn gaan kijken. Ik heb daar niks op terug gehoord en toen heb ik de politie gebeld om te vragen of ze de man gevonden hebben. De agent aan de lijn kon alleen zeggen dat er inderdaad politie naar de locatie was geweest was, maar om privacy-redenen kon hij niet vertellen of de man was aangetroffen. Meer informatie kon hij niet geven.
Gezien mijn verleden ben ik hier erg bang van geworden en heb ik nu juist extra last van mijn klachten. Ik ben vooral ook bang om terug te gaan naar het bos, terwijl dat juist de enige plek was waar ik me veilig voelde en daar zijn me hielp om rustig te worden en dingen te verwerken. Het zou me daarom heel erg helpen om te weten of de politie de man heeft gevonden. Dat verkleint de kans namelijk dat het weer gebeurt.
Is er iemand toevallig bekend met hoe dit soort dingen in zijn werk gaan? Is er een andere manier om erachter te komen of ze hem gevonden hebben? Zou het bijvoorbeeld helpen als ik aangifte doe, of maakt dat niet uit? Ik heb wel gezocht, maar ik kan dit soort informatie niet echt vinden. Dus ik dacht dat als ik geluk had er hier misschien iemand wat van wist.
Update: De politie heeft me terug gebeld. Ze hebben de man niet gevonden. Ze raden me af om aangifte te doen omdat de beschrijving die ik heb gegeven iedereen kan zijn. Daar kunnen ze niks mee. Als er nog meer meldingen komen en ze pakken uiteindelijk toch iemand op, dan kunnen ze me dit niet laten weten ivm privacy. Alleen als ik aangifte doe kunnen ze dat laten weten aan mijn advocaat, maar dat raden ze dus af om te doen omdat het geen zin heeft. Ze zeggen ook dat ik tijdens het weglopen 112 had moeten bellen en niet pas nadat ik weg was. (Ik was echt ontzettend bang en was eigenlijk alleen bezig met hoe ik weg kon komen. Bellen is wel door mijn hoofd geschoten, maar ik was bang dat ik dan langzamer zou zijn. Ik heb dus een paar minuten nadat ik weg was gebeld. Volgens de agent is dat te laat en moet ik de volgende keer gelijk bellen.) Als ik er last van heb, dan moet ik maar slachtoffer hulp bellen of de psycholoog die me behandeld voor PTSS. Dat was het dus, meer kan ik niet doen. :-(
Bedankt voor het uitgebreide antwoord! Ik vond de politie inderdaad redelijk bot, maar ik snap dat hun prioriteiten anders liggen. Mbt het bellen is het wel door mijn hoofd geschoten, maar ik wilde gewoon echt zo snel mogelijk weg. Volgende keer zal ik dat wel proberen.
Ik heb inmiddels contact gehad met slachtofferhulp. Zij gaan kijken of er toch een manier is om me te informeren als er toch nog meer meldingen komen of er iemand opgepakt wordt. Ik heb al een psycholoog die mij behandelt ivm PTSS en ik zal dit ook zeker met haar bespreken.
Ik ben de hele tijd bang dat mijn reactie overdreven is. Maar het was echt heel eng, vooral dat hij me echt een heel groot stuk gevolgd is. Ik heb ook een verleden waarbij ik meer vervelende ervaringen heb ik dit vlak en dit heeft die herinneringen daaraan flink getriggerd.
Ik ben inmiddels wel in een soort mindset van dat ik mij mijn veiligheid niet wil laten afpakken. Ik wil dus zo snel mogelijk terug en dan net zo lang blijven totdat de angst afneemt. Misschien inderdaad wel een goed idee om iemand mee te nemen. Dat maakt het misschien inderdaad wel wat makkelijker en ook wat veiliger zo kort erna (voor het geval hij daar nog steeds rond hangt).
Dank voor het meedenken en advies!
[This comment has been deleted by an automated system]
De politie zei hetzelfde van het bellen, dus zo raar was het niet. Maar het ging gewoon niet.
Dank je wel voor alle begrip en steun. Dat helpt echt enorm. Het idee van de SOS knop is ook een goede. Ook omdat het stil kan en je iemand niet mogelijk nog verder agiteert door te bellen.
Ik ben net met mijn vriend samen terug geweest en ik heb de hele weg opnieuw gelopen. Ik was heel erg bang, maar het hielp ontzettend dat hij erbij was. Ik heb de hele weg opnieuw gelopen vanaf dat ik hem voor het eerst zag. Daar hebben we 20 minuten over gedaan, dus hij is me echt een heel eind gevolgd gisteren. Ondanks dat ik zo bang was, voelde het wel heel goed om die ruimte weer (ook) te claimen voor mezelf. Ik durf er voorlopig nog niet in mijn eentje terug. Maar ik wil over een paar dagen wel een ander bos in mijn eentje proberen. Ik ga dat inderdaad wel eerst even bespreken met mijn psycholoog. Mijn reactie op angst is soms ook een beetje overcompensatie en veel te hard proberen te doen waar ik bang voor ben. Dus je hebt een goed punt. Dit was in elk geval wel goed gegaan en hopelijk kan ik vannacht weer wat rustiger bijslapen nu.
Nogmaals heel erg bedankt voor het mee denken en meeleven. Dat scheelt echt.
Wat anderen ervan denken is niet relevant. “Overdreven” is een subjectief begrip en is volledig afhankelijk van jouw referentiekader. Wat je op dat moment voelt, en hoe je daar later op terugkijkt, en vooral wat het met je doet is hier van belang. Zolang anderen niet in jouw schoenen staan hebben ze ook geen recht op een oordeel of dit een overdreven reactie is of niet (dat neemt helaas niet weg dat ze wel een oordeel zullen hebben).
Je bent slachtoffer in deze context, en jouw reactie komt voort uit het onrecht dat je wordt aangedaan. Volgens mij is dat al erg genoeg om je druk om te maken, wat anderen vinden van hoe je ermee omgaat is extra ballast.
Iedereen heeft het recht om in zijn/haar waarde gelaten te worden op het gebied van angsten. Bij PTSS hebben die angsten helaas een sterkere en invloedrijke aanwezigheid, maar daarvoor heb je dan ook hulp van de psycholoog.
Ik vind het moedig dat je de intentie hebt om terug te gaan, en ik kan het ook zeker aanbevelen om dat gewoon te doen. Iemand meenemen is dan een goede manier om niet bezig te hoeven zijn met het “stel-dat”-scenario, want dat heb je al afgedekt met een bodyguard. Maar bedenk wel dat je op die manier ook niet of minder geconfronteerd wordt met je vervelende ervaring. Jezelf echt goed wapenen tegen dit soort situaties lukt natuurlijk alleen maar als je ook stevig in je schoenen staat. Maak voor jezelf (eventueel samen met de psycholoog) daarom de afweging welke strategie het beste past bij wat jij nodig hebt.
En bekijk het misschien ook eens van deze kant: Het feit dat de dader dit soort acties kennelijk nodig heeft zegt veel over diens mentale toestand. Daarmee gaat het voor de dader misschien niet eens zozeer om jou als persoon, maar om de reactie die het teweeg brengt. Het kan best wel eens zo zijn dat de dader er juist op uit is om je onveilig te laten voelen en dat daar de kick vandaan komt. In dat geval is de lol er natuurlijk direct af als je geheel tegen de verwachtingen in gaat. Maar ook dat is natuurlijk wel afhankelijk van of dat voor jou haalbaar is. Zo niet, dan zit de dader nog altijd fout.
Dank je wel voor de reactie! Ik heb wel weg mijn best gedaan om zo weinig mogelijk angst te laten zien. Ik had inderdaad het idee dat hij het expres zo eng mogelijk maakte en ik wilde daar niet aan mee werken. Ik dacht ook dat hij aangemoedigd zou worden als ik meer reactie gaf. Ik heb hem dus zo veel mogelijk proberen te negeren. Pas toen ik weg was begon ik te trillen etc, maar daarvoor niet.
Ik ben op dit moment wel echt bang dat hij daar nog is. Dus ik weet niet of het niet echt gevaarlijk is om in mijn eentje te gaan (dus niet alleen angst, maar dat dat daadwerkelijk mis kan gaan). Ik dacht daarom ook dat het verstandig was om iemand mee te nemen. Maar op de lange termijn lost dat het niet op, natuurlijk, dat ben ik met je eens.